interessante speurtocht

Afgelopen week had ik zo'n dag. Zo'n dag waarbij je in de vroege ochtend al voelt dat het moeizaam wordt. Ik was al aan de late kant, mijn haar zat voor geen meter en als klap op de vuurpijl raakte ik mijn lens kwijt waardoor ik de hele dag mijn bril op moest houden. Zo'n dag dus... Precies het soort dag dat een invaljuf terugverlangt naar haar eigen klasje waar alles op de vertrouwde piloot kan.

Toch verliep de dag beter dan mijn verwachtingen. Om te beginnen had ik geluk: een lieve, makkelijke, kleine klas. Zonder gemopper kwam ik de dag door, ik kende alle namen na een kwartier uit mijn hoofd en ik benoemde moeiteloos het positief gedrag dat ik zag. De dag gleed soepel voorbij. Na een nacht goed en lang slapen vond ik dat het juist daarom eens tijd werd om mijn missie aan te scherpen.

Maar waar te beginnen? Ik heb nog zoveel plannen, zoveel gewoontes die ik me eigen wil maken, zoveel waar te maken en uit te proberen. Mijn hoofd draaide op volle toeren. Oké, even praktisch; Wat is haalbaar? Wat brengt mij nou écht dichter in contact met kinderen? Een paar dagen gingen er overheen. Ik liet het gaan, waakzaam genoeg om het te vangen als het voorbij zou suizen. En gisteren was het daar. Hebbes!

Vanaf vandaag ga ik elke dag op zoek naar de behoefte achter het gedrag. Want als ik die ken, dan ken ik de persoon die het gedrag laat zien. Oké, dat is misschien wat overdreven, maar toch in ieder geval weer een stuk beter. Bovendien kan ik een poging doen om de behoefte te verwezenlijken. Ook wel prettig voor een kind. Toch? En lekker voor mij als leerkracht, want zo hoef ik me niet te ergeren aan negatief gedrag. Ha ha, een geweldig listig plan!

Vanmorgen meteen begonnen. En al was het maar een (woensdag)ochtend, ik heb veel interessante ontdekkingen gedaan. Zo zag ik de behoefte aan

• betekenis~ik kan het, bij een meisje dat maar vragen bleef stellen tijdens de toets
• spelen~grapjes, bij een jongen die er iedere minuut een opmerking uitflapte
• verbinding~helpen, bij dat kind dat zowat alles voor me regelde
• autonomie~zelf, bij diegene die zijn eigen gang ging

En dat was nog maar het begin. Phoe, wat zijn kinderen toch boeiend! Wil je op de hoogte blijven van mijn speurtocht-vondsten? Volg me dan op twitter!

speeddate

Zoiets leuks gedaan vandaag! En hoewel ik dit blog eigenlijk gebruik om mijn inval-avonturen op te beschrijven, vond ik deze plek toch het meest geschikt om dit lesidee op te beschrijven. Dus vandaag 'misbruik' ik het even...

De les komt van 'nieuwsbegrip', een methode voor begrijpend lezen. Dit was een opdracht in de les van vandaag, op de Montessorischool in Breda. Het gaat erom dat kinderen in korte tijd kennis maken met veel verschillende boeken. Vandaar de titel speeddate. Maar dan met boeken.

Bij 'speeddate met boeken' leren de kinderen binnen een kwartier tien nieuwe boeken kennen, ze werken samen, ze rekenen en je werkt aan leesbevordering.

Hoe werkt het?

• Zoek tien boeken op uit de schoolbieb.
• Maak tien groepjes met twee- of drietallen.
• Geef elke groepje een boek en een invullijst met een tabel erop. De tabel heeft 3 kolommen: naam groepje, zou je dit boek lezen, wat vind je van de illustraties.
• Laat ze het boek bekijken en scannen op de titel, de achterflap en de plaatjes.
• Laat ze cijfers invullen op de lijst van 1 tot 10.
• Ze hebben er 1 minuut de tijd voor  (Ja, speed, speed, speed!)
• En het boek wordt samen met de lijst doorgegeven aan het volgend groepje.
• Zo werk je alle tien de boeken af.
• Bij het laatste boek laat je ze per kolom optellen en het gemiddelde uitrekenen.
• Alle cijfers worden opgenoemd.
• Je hebt een winnaar..!

En het boek dat bij ons gewonnen heeft... is echt-echt-echt toevallig ook nog eens mijn nieuwe lievelings: Nederland van Charlotte Dematons. Zij tekende ook dat prachtige Sint-boek en óók nog De Gele Ballon. Weet je het weer? In dit nieuwe boek word je meegevoerd in een vlucht over Nederland. Een boek waarinkleine kinderen op elke plaat op zoek kunnen naar bijvoorbeeld de gele ballon, Zwarte Piet die de boot naar Spanje heeft gemist en de Nooitlek van de kleine kapitein. Maar waarin ook de oudere kinderen  en grote mensen eindeloos kunnen ronddwalen. En dat vinden de kinderen blijkbaar ook ; )

tot over mijn oren

'Kan dat? Dat je verliefd bent op je baan?' vroeg ik me deze week publiekelijk af op Twitter. Want het begint er toch verdacht veel op te lijken; spanning in de ochtend wanneer ik me afvraag of ik een sms-je krijg. Vlinders in mijn buik bij het binnenlopen van een onbekende klas. De hele dag door de gedachte van wat-zullen-ze-van-me-vinden en het steeds weer ontdekken van bijzondere karaktertrekken.

Maar laat ik openhartig beginnen met het blootleggen van de liefdesperikelen. Want ook deze liefde kan behoorlijk onstuimig zijn! Want met een nieuwe klas komen zo'n 25 kinderen met eigen gedragscodes die ik me elke keer eigen wil maken. En dat betekent aandachtig zijn. De hele dag. Elke dag. Welke woorden gebruiken ze hier, hoe krijg ik de kinderen stil, waar liggen de grenzen van de leerkracht. En oja, ook belangrijk, waar liggen de mijne?

Mijn grondregel is: zonder gemopper de dag doorkomen. En ja, dat lukt me. Het gaat heus niet vanzelf en gemakkelijk. Maar het gaat! En dat veroorzaakt heel wat vlinders in mijn buik. In plaats van mopperen bekijk ik wat er wel goed gaat. En dat benoem ik. Soms hele kleine dingen. Want hoe heerlijk is het voor een kind dat die kleine dingen ook eens gezien worden? Dus daarom zet ik iedere dag in gedachten een roze bril op. Ik kan het je aanraden, je wereld wordt er prachtig van.

En zoals altijd in de liefde heb ik de afgelopen vijf weken al ontzettend veel geleerd. Zo'n 260 namen van kinderen, tientallen collega's met bijkomende passies en al die uiteenlopende leermethodes op vijf verschillende scholen maar vooral veel over mezelf. Namelijk dat kwetsbaar opstellen juist sterker maakt. Ik probeer zoveel mogelijk open te staan voor wat de kinderen me spiegelen. Of wat collega's me vertellen. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.

Dus ja. Ik ben verliefd. Tot over mijn oren. En nou maar hopen dat mijn baan ook op mij is. 



fladderen, vliegen en neerstrijken

www.carlemuseum.org

Jaaah, het is begonnen! Na wat weekjes rondfladderen en snuffelen kon ik deze week dan echt mijn vleugels uitslaan. In drie dagen was ik op drie verschillende scholen en stond ik voor vijf verschillende klassen. Eerlijk is eerlijk, na de eerste dag en drie klassen wist ik even niet waar ik het zoeken moest. Daar stond ik dan met mijn missie, ongelooflijk te rommelen en te twijfelen... Daarom besloot ik aan het eind van die dag om haalbare eisen aan mezelf te stellen::

• in de ochtend duidelijk krijgen wat er van mij werd verwacht,
• alle namen van de klas uit mijn hoofd leren en
• positief gedrag benoemen.

Om duidelijk te krijgen wat er van me werd verwacht, ging ik bij binnenkomst op zoek naar het rooster en de dag- of weektaken. Die volgde ik zo nauwgezet mogelijk. Verder maakte ik bij het binnenkomen foto's van het lokaal, zodat ik wist hoe ik het achter moest laten.

Het uit mijn hoofd leren van de namen stelt mij in staat de kinderen als persoonlijkheden te zien. Ik hielp mezelf ik door bij iedere keer dat ik een kind aansprak zijn of haar naam te noemen. Door de blikken die ze me toewierpen als ik hun naam goed zei kreeg ik het idee dat de kinderen het wel konden waarderen.

Positief gedrag benoemen is volgens mij één van de sleutels tot succes, want iedere keer als je iets aanprijst, dan zeg eigenlijk je tegen de klas: 'Meer van dit, alstublieft'. Dat kan heel eenvoudig hoor, van benoemen wie er een nette tafel heeft tot wie zich aan de opdracht houdt. Vroeger dat ik dat dat alleen bij de jongere groepen werkte. Maar nee, ook de bovenbouw is er gevoelig voor. Als het maar echt is. Het benoemde kind voelt zich gezien, en je maakt de rest meteen duidelijk wat het gewenste gedrag is. Het brengt je in een positieve spiraal.

Al met al een zinvolle en afwisselende week, waar er heus nog meer van mogen volgen. Maar de volgende weken wordt het wat stabieler; ik sta dan drie weken achter elkaar in groep 7/8 van Jenaplanschool De Springplank in Teteringen. Niet precies de afwisseling en dynamiek die ik zocht, maar dat is volgens mij een luxeprobeem. Eens kijken wat ik daar voor een missie voor kan stellen.

roadtrip over de Oriëntaalse Bazaar

De eerste week. De week waarin mijn avontuur begon, de week waarin ik mezelf  over mocht geven aan de dag. Omdat er niemand ziek was, was ik deze week vrij en ongebonden als een bohémian. Ik begon zwervend langs de klassen van mijn 'eigen' school. De dagen daarna mocht ik samen met mijn invalpoolcollega al roadtripppend langs de verschillende scholen van ons bestuur. Wat een geschenk.

Stel je de Oriëntaalse Bazaar voor. Iedere school met zijn eigen geuren, kleuren en specialiteiten. Overal mochten we proeven, ruiken, kijken en aanraken. En wat verschillen de scholen mooi. In visie, maar ook in sfeer en gebouw. Nog ben ik aan het naduizelen van alle indrukken.

Ik wilde scholen beleven. Conclusie week 1: missie geslaagd. Het genoegen van een invaljuf with a mission.

daar ga ik

bron foto: miriadna

Zondagavond, tien uur. Morgen begin het nieuwe schooljaar. Straks zet ik de wekker om er morgenochtend vroeg op te staan. Ik zal naar Breda rijden. Maar dan... Geen idee naar welke school. Want morgen begint mijn avontuur als invaljuf with a mission; ik ga een jaartje in de invalpool. Omdat ik dat wil, helemaal vrijwillig.  Omdat ik een missie heb.

Ik heb een idee over het pedagogisch benaderen van een klas. Kortgezegd gaat dat om 'wat je aandacht geeft groeit' en 'achter ieder gedrag zit een behoefte'. Als vaste juf paste ik dat toe. En het leverde nogal wat op. Een prettige sfeer. Echt contact met de klas. En veel plezier in mijn werk. Maar hoe is de sfeer, het contact en het plezier er als ik die benadering buiten mijn comfort zone toepas? Het lijkt me boeiend om dat eens uit te gaan zoeken.

Mijn missie is 'Mindful in de Klas' te zijn. Om mezelf met volle aanwezigheid over te geven aan de groep en aan de gebeurtenissen op een dag. Om te focussen op wat goed gaat. Om om acht uur positief  de klas in en om vier uur -net zo positief- de klas uit te stappen. Met bovenstaande gedachten over aandacht en behoefte achter gedrag moet ik toch al een heel eind komen?

Maar ik wil meer. Ik wil scholen 'beleven' zodat ik mijn blik kan verruimen en verdiepen. Inspiratie opdoen, visies begrijpen en in de praktijk zien. Ik wil sferen in klassen en teams ervaren en me de kunst van het snel-contact-leggen-met-een-groep nog veel meer eigen maken. Kortom, genoeg te leren voor mij.

Oké, misschien ben ik wat idealistisch. Ik realiseer me heus dat er flinke hobbels op de weg zullen zitten. Maar daar kan ik van leren. En als invaljuf krijg ik veel nieuwe kansen. Die ga ik nemen, met volle overgave. Hoe ik dat ga doen, en hoe me dat afgaat, kun je de komende periode lezen. Hier op mijn blog.